Etrafımızda Nelerin Var Olduğunu Ne Kadar Biliyoruz? Ne kadar mutluyuz?

Bu aralar anaokullarının programlarına bakıyorum. Hepsinde biz ''en şuyuz...'' yarışı var. 

En iyi İngilizce öğreten(anadilini bile doğru düzgün konuşamayan hap kadar çocuğa İngilizce öğretelim elbet ağaç yaşken eğilir!), en iyi bale yaptıran(onu da öğretelim hareket etmesi lâzım çocuğun, kibar kibar hareket etsin, kız çocuğu bu), en iyi .... sınavlarını kazandıran(neyin yarışı ise?)... ''EN'' lerin sonu yok! 

Hepsi cicili bicili web siteleri hazırlamışlar... Bilmem hangi yönteme göre çocukları yetiştirmekteymişler. Başım döndü.... 

Hele bir web sitesinde bayiimiz olur musunuz diye bir de bölüm gördüm, orada iyice koptum. Tamam tüccarsın anladık da, bu kadar mı gözönüne serilir? Bir de bir derneğin okulu olacaksın, ne öğretirsin ki sen?

Arkadaşlarımın çocuklarının gittiği okulları, oralarda çekilen fotoğrafları görüyorum Facebook'tan(bu da ayrı hikaye, anne babanın izni alınmadan bütün fotoğraflar afiş halinde! İngiltere'de parkta kendi çocuğunun fotoğrafını çekmek bile yasak, çocuk kaçırma, kötü sitelere malzeme vermeme açısından!). 

Birisine bilmem hangi marka süt üreticisi gelmiş, sütün faydalarını anlatıyor. Yahu daha şimdiden çocukların beynini yıkayıp, marka imajını yerleştiriyor, niye izin veriyorsunuz buna? Sonraki nesillerde o marka iyice beyinlere oturacak, yapmayın, etmeyin, eylemeyin dediğimde yok artık dediler! Siz de öyle diyenlerdenseniz, buyrun buradan lütfen şu filmi seyredin lütfen çok rica ediyorum, neler olmuş bir görün! Buradan ve buradan da yorumları okuyabilirsiniz, ardından kendi kararınızı kendiniz veriniz.

Bir başkasında kutlanan her doğumgününde çocukların yüzleri boyanıyormuş. Boy boy boyalı yüzlerle çocukların fotoğrafları var. Haydi bir iki defa neyse, eğlence, değişiklik diyelim. Ama insan, insanoğlunun en çok zehirleri yüzey alanı sebebiyle cildinden aldığını bilince, boyaların da çok masum olmadığının farkına varınca, üzerine bir de her hafta en az bir, bazı zamanlar birden çok kutlama olduğunu da duyunca ne diyeceğini şaşırıyor. Hap kadar çocuk bunlar, hiç mi başka eğlence yolu yok yüzleri boyamak dışunda?

Yemek konusu bambaşka bir başlık. Kitap yazılacak düzeyde. Bizi bir alış veriş merkezinde yakalayıp, telefon numaramızı kaydeden, sonra da çağırma nezaketinde bulunan anaokulunun sahibesiyle gıda üzerine yaptığımız yaklaşık 2 saatlik sohbetin ardından(bu arada bizimki İngilizce 10'a kadar saymayı öğrenmiş!) çocuklara biber dolması verildiğini görünce yıkıldım yıkıldım!!! Zira hem biberin mevsimi değil, hem de tam o sıralarda biberin sabıkasına dair dizi dizi yazı çıkmıştı. Oysa o okulda beni en çok cezbeden, oyun hamurunun bile hazır alınmayıp, doğal koşullarda öğretmenler tarafından yapmasıydı...

Tesadüfen gittiğim, GDO üzerine konuşma yaptığımız, bize çok uzak olan anaokulu dışında buna içim sindi diyebileceğim bir başkasını da şimdiye dek hiç görmedim. Oraya da yeniden anne gözü ile bakınca birşeyler bulur muyum bilemedim.

Bir başka konu da uçuk kaçık rakamlar elbet. Ben özellikle çocuğumun yanında olmak için çalışmamayı seçen bir anneyim. Onun mutluluğu için, yaşıtları ile birarada olması için, birkaç saatlik bir programa katılsın, yaşıtlarıyla doya doya oynasın istiyorum. 3 yaş sonrası yok böyle birşey. Yarım gün var illa, öğlen yemeğinden sonra gelsin benimki diyorum, yok olmaz paketimiz bu diyorlar ve rakamlar asgari ücretin bile üzeri... Ayrıca bütün çocuklar programlanmış. Ya derslere boğulmuşlar, çok moda olan yogayı bile yapmaktalar ya da uyumaya zorlanmaktalar! Niye ben uyusun diye çocuğumu okula göndereyim, bir de üzerine dünya para vereyim ki? Ya da niye canı çıkana kadar beyni yorulsun çocuğumun da eve geldiğinde pestil olsun uyusun diye uğraşayım ki?

Neden hiçbir okulun doğayla ilgili çalışması yok, neden çocukları alıp da doğaya çıkartmıyorlar. Buyrun işte size yukarıdaki filmcik. Çocuğun uzaydan önce kendi dünyasını, etrafındakileri tanımaya ihtiyacı var. Bunu arkadaşlarıyla paylaşmaya ihtiyacı var. Birlikte hareket edip, toplum olmayı öğrenmeye, doğa koşullarında birliği öğrenmeye ihtiyacı var. ''Ben'' diyeceği yerde ''biz'' demeyi öğrenmeye ihtiyacı var.

Kalıplanmış, tekdüze, ''en'' lerle dolu, ezbere dayalı, elektronik ya da televizyona dayalı, bunları modenlik sayan bir eğitime değil. Görüyoruz işte onların son örneklerini... Yolda yavaş yürüyorsunuz diye omzunuza çarpıp geçen, sakızını yolun ortasına atan, telefon ya da bilmemne pad diye adlandırılan cihazların içine düşen, neredeyse tuvaletine kadar anne-babasının arabayla götürdüğü, canının istediği yere park edilen araçların içinden çıkan çocukları... İlaçla yaşayan, karınca nedir tanımayan, patlıcanı ağaçta yetişir bilip, endüstri mühendisliğini derece ile bitirmiş, öğretim üyeliği sıfatını almış çocukları... Evet evet şahidim, benim böyle bir arkadaşım var, yalan değil. Bir dönem aynı firmada müdürlük yaptık. O planlama müdürü idi, ben üretim! Var böyle birisi, şu anda çocuğunuz kazansın diye dualar ettiğiniz bir üniversitede öğretim üyesi kendisi. Mesleğini gayet iyi bilir ama doğa hakkında en ufak bir fikri yoktur. Bir ayağına mor, diğerini lacivert çorap giyer, pantalonun altında kim görecek der... Çok da unutkandır, okula arabayla gidip, otobüsle döner! Aldığı eğitim mi, aile içi eğitim mi onu böyle yapmıştır bilinmez...

Ah bir de hayatın gerçekleri, gerçek yüzü var, hiç karşılaşmayı dilemediğimiz, dilemeyeceğimiz. Birkaç saniye ile Gölcük'te, Van'da değişiveren hayatlar var mesela. O değişimin ardından, sizin yiyeceğinizi nereden ve nasıl bulacağınız, tuvalet ihtiyacınızı nasıl ve nerede karşılayacağınız, soğukta nasıl titremeden ayakta kalacağınız, zatüre ya da başka hastalığa yakalanmadan hayata direneceğiniz ve benzeri pek çok gerçekler var. Bale yapmak ya da gezegenlerin adını bilmek yetmiyor bu gibi durumlarda.Dengede kalabilmek ve güneşin nereden doğduğunu bilmek gerekiyor. Hayatın içinde, hayatı öğrenmek gerekiyor. Onda da ben kendi adıma söyleyeyim, kaç gün hayatta kalabilirim hiç bilmiyorum! Ama çocuğumun da benim gibi olmasını istemiyorum.

Peki ya siz, etrafınızda neler olup bittiğini ne kadar biliyorsunuz?
Kendinizi ne kadar tanıyorsunuz?
Yeryüzünü ve üzerindeki canlıları ne kadar tanıyorsunuz?

En son ne zaman gökyüzüne baktınız?

En son ne zaman bir kurbağa ya da bir salyangoza yağan yağmur sonrası merhaba dediniz?

En son ne zaman bir ağaca sarıldınız?

En son ne zaman sessizliği dinlediniz?

En önemlisi ise en son ne zaman ve nerede kendinizi mutlu hissettiniz?