Dragon Fruit

İngiltere'ye geldiğimden beri dünyadaki pek çok yiyecekle tanıştım. (Normal şartlar altında yediklerimi ya bulamaz ya da kıt bulur oldum o ayrı!) Daha önceden adını sanını bilmediğim, tadını bilmediğim, düşünsem de aklıma gelmeyecek pek çok çeşit var. Dünyanın dört bir bucağından insanlar bu ülkede yaşayamaya başlayınca, haliyle kendi yiyeceklerini de beraberlerinde getirmişler. Bitkilere meraklı olan İngilizler'in büyük bölümü de bahçelerinde, allotment adı verilen evlerinden uzaktaki sebze bahçelerinde, değişik meyve ve sebze yetiştirir olmuşlar. Onlar, genelde yetiştirme kısmı ile yeme kısmından daha çok ilgililer. Yabancı kökenli bizler ise, yeme kısmıyla daha çok ilgiliyiz. Yetiştirme kısmı sırf zorunluluktan.


Uzun süredir markette, bu albenili meyve ile göz göze gelip duruyorduk. Epey pahallı olduğu ve bizim deneme, öğrenme maliyetleri de epey yükünü tuttuğu için bakışma kısmı ile idare edip gidiyorduk. Hatta Tijen'e sormuştum. ''Albenisi kadar güzel bulmayabilirsin, kişiden kişiye değişir ama bu olgu'' demişti. Denemeyi koymuşum kafama ki, bu bakışma ve düşünme kısmı, onu indirime girmiş gördüğüm gün son buldu. Mor Koyun'un kediyi öldüren merakları gibi, ben de bu meyveyi merak ettim işte. Sanem'in onu ilk okumaya başladığım zamanlardaki yazılarından birinde anlattığı tecrübesinden de feci halde tırstığım halde üstelik. Sonunda denedim. Öldürmüyor, yaşıyorum hala, bunu keşfettim...


Tadı, ahım şahım birşey değil. Merak etmeye değmezmiş dedirtecek cinsten. Hatta tadı yok desem... Olmuş meyvelerin tadının daha daha da güzel olacağını düşündüğümden, aldıktan sonra beklettim epey. O yüzden fotoğraftaki halini sararmış bulabilirsiniz. İçi, kivinin beyaz zemine siyah çekirdeklisine benziyor ama tadı kiviye pek benzemiyor. Dış görünümünü kendisinden çok daha fazla sevdim kısacası.


''Dragon fruit'' yani ''Ejderha Meyvesi''(daha başka pek çok adı var. Pithaya, strawberry pear, thanh long, nanettikafruit gibi... ) kaktüs ailesinden bir bitki imiş. Daha önce bahsetmiş olduğum ''Cherimoya'' gibi, bu meyvenin de vatanı Güney Amerika imiş. Ama Malezya, Vietnam, Tayvan, Filipinler'de de yetiştirilmekteymiş. Çiçeği sadece geceleri açar ve güzel kokarmış(o koku biraz meyvesine de geçseymiş ya!)


Efsaneye göre ejderha ile savaş sırasında, ejderha ateş püskürtürken ölünce, en son ağzından bu meyve fırlarmış. Savaşın bittiğinin ve gücün sembolü olan bu meyve, hükümdara sunulurmuş. Ölen ejderha da savaşçılar tarafıdan yenilirmiş. İnanç oymuş ki, ejderhanın gücü yiyen savaşçılara geçecek ve yenilmez olacaklar... Kuyruğu, ateşin oluştuğu nokta diye bilinirmiş. Eti en güzel, en lezzetli olan kısım da burasıymış. Efsane bu ya, bu eti yemek isteyenler yüzünden de ejderhalar yok olmuş...


Denemek isteyenlere dekorasyon amaçlı kullanmalarını tavsiye ederek, iyi şanslar diliyorum...


Bu arada heyecanla beklediğimiz birşey var. Defne günlüğüne not bırakıp gitmiş. Çarşamba gününü iple çekiyorum ben de!