Tontonuma...

Bu çiçeğin adı kanayan kalpler çiçeği imiş Tontonum, benim kalbim de tam 1 sene önce bu satırları yazdığım saatle aynı saatte kanamaya başladı, senin kaybınla birlikte. Sen Tontonum, benim yürek sevincim, dert ortağım, yol göstericim, tam bu saatlerde hiç istemeye istemeye o lanet hastalık yüzünden bizleri bırakıp gitmek zorunda kaldın.

Çocukken sabahları uyandığımda babaannemi camın önünde senin gittiğin otobüse el sallarken bulurdum. Derdi ki Allah korusun herkesin evladını benim de bir tanemi. Şimdi bir tanesine kavuştu mu acaba, mutlu mu?

Akşamları eve geldiğinde önce koşup ellerini yüzünü yıkardın ki bana mikroplardan zarar gelmesin.Sen çocukken çok hastalıklar atlatmışsın benim başıma da gelmesin. Sonra nerde benim karlardan da beyaz kızım diye bir ses duyardım evin içinde ve sana koşardım. Her akşam bıkmadan, usanmadan benimle oynardın. Bazen oğlan çocukları gibi güreşirdik bazen de kaleler yapardık tahta oyuncaklarla oynarken...Ama şimdi kollarımı iki yana açıp bekliyorum sen yoksun kocaman bir boşluk var asla yeri doldurulamayan ve doldurulamayacak olan.

Seni her birimiz nasıl unuturuz.Senden sonra herkes o kadar güzel şeyler söyledi ki, herkes seni o kadar çok sevmiş ki....Sen son dakikalarında bile bizleri düşündün, hep doğru yolu senle bulduk. Sensiz hangi yöne gideceğini bilmeyen o karlardan beyaz küçük kız gibiyim. Hala karlardan beyaz ama sensiz ve seni çok ama çok özlemiş...

Nur içinde yat, tatlı, tonton, gülen yüzlü babacığım.