Minik Ellerle

Şubat ayı içerisinde minik eller, anne ellerden daha çok çalıştı. Aslında daha çok çalışıp, birlikte oyun hamuru yapma planlarım vardı ama hala o plan gerçekleşemedi! Önce minik elleri nergisleri tanırken görün istedim. O mis gibi kokularını derin derin içine çekti ohhh mis diyerek.

İngiltere'de adaşım bir arkadaşım var. Cambridge dostlarımdan. Geçenlerde bizim böcük, onun böcükleri ile kamera vasıtası ile konuşurken, boncuklu oyuncaklarla tanıştı. Dilek'in küçük kızı tek tek oyuncaklarını gösterirken, boncuklarla yaptığı eserleri de anlattı. Bizimki de oradan merak sarmaya başladı. Üzerine, bir de Evren'in Sincap'ı ile yaptığı görüşmede yeniden boncuklar sözkonusu olunca, bizimki de sevince, anne boncuklu oyuncaktan aramaya başladı hemen.

Piyasada pek çok çeşidi var. Aslında plastik olduğu için baştan pek de cazip gelmediler. Ama küçük objeleri yakalayabilmesi, parmak kaslarını çalıştırabilmesi kısmına kafayı takınca, peşine düştüm bir kere. Ne diyorduk, çeşitlerinden bahsediyorduk... Su ile birbirine yapışanları var. Ütü ile birbirine yapışanları var. Küçüğü, büyüğü, özel düzeneklerden akıp ele geleni, tek tek seçileni, kalemle tutulanı. Neticede prensip hepsinde aynı. Dikenli bir taban var, Etamin işinde çarpı yapar gibi renkli ortası boş boncukları bu dikenlere diziyorsunuz. Sonrasında ya ısı ile ya da su ile birbirine tutunmasını sağlıyorsunuz. Böylece şekilli bir parça çıkıyor ortaya. Dilek'in böcükleri sincaplar, ağaçlar, çiçekler yapmışlardı. Yaşları bizimkilere kıyasla epeyce büyük. Evren'in Sincap'ı, okulda verilen kalıba rengarenk dizmişti.

İlk baktığım yerde su ile tutunanlar vardı ve fiyatları epeyce uçuktu. Boncukların renk renk akıp geleceği düzenekler, laboratuvara benzer bir ortam hazırlamışlar. Bizimkinin başlangıçta sadece deneyeceği bir oyuncak için o paraya almam diye tutturdum. Belki beğenmeyecek, bir kenara atacak...

Sonra bir oyuncakçıda yukarıda gördüğünüz düzenekte, indirime girmiş çok ucuz bir tane bulduk. Deneyelim diye aldık.

Evren, İkea'da da varmış demişti. Ben de daha önceden görmüştüm ve yaşı uygun değil diye pek bakmamıştım. Ama aynı gün yolumuz İkea'ya da düşünce, bir de oradakinden aldık. Dikenli kalıplar ile boncuklar ayrı ayrı satılıyor. İkisi birleşince fiyatı epeyce yükseliyor ama en çok bu ürünü tavsiye ederim.

Eve gelince bütün aile ve böcük boncukların başına toplandık! İlk baba ile ben denemelere başladım. Böcük benim oyuncağım o diye tepinirken! Çözünce nasıl oynanacağını, daha doğrusu kalemin nasıl kullanılacağını, bizimkine anlattık. Bizim parmaklar oyuncak için kocaman geldiğinden ancak kalemle tutabiliyorduk. Ama böcük için öyle olmadı. Kalemi kullanmak yerine, boncukları yakalayıp tepeden dikene geçirivermek daha çok kolayına geldi!

Herkes bildiği usulde devam etsin o zaman deyip, kendi haline bıraktık durumu. Biz kendi yaptıklarımızı bozduk. Böcüğün ellerine teslim ettik. Sonuçta, yukarıda görüldüğü üzere iki parça çıktı ortaya. Tamirci adam ucuza aldığımız oyuncaktan... Onu yaparken renkleri koyacağı yerleri anlatıp başında durduk. Ütülediğimizde parçalar biraraya geldiler ama sonra hem kötü kötü koktu. Hem de koptu. Hele ben neresini tuttuysam elimde kaldı!

İkea'dan aldığımız kutudaki boncuklar karışık renklerde idi. Onları renk renk ayırmaya başladık ilk olarak. Böylece renk uzmanı oldu bizimki. Daha çok beni çalıştırdı ayırma kısmında ama eğlendik ikimiz de. Sonra kalbe kendi kendine dizdi. Ben hiç müdahale etmedim. Odada yanında olmak dışında hiçbir etkim olmadı. İşlem tamam anne dediğinde ütüledim sadece. Ütüleme kısmında araya yağlı kağıt konuluyor. Denemek isteyen olursa aman unutmayın! Sonuçta gayet güzel eriyip de yapışan bir kalbimiz oldu.

Boncuklarla böyle gayet mutlu, mesut bir hayata başlamış, çok eğlenirken, daha önceden aklıma gelen, bir güzel başımıza geldi. 12 Mart sabahı ben ütü yaparken böcük de yanımda boncuklarla oynamaya başlamıştı. Bu sefer daire kalıp üzerine her sıraya farklı bir renk gelecek şekilde diziyordu. Bir an, benim başka odaya gitmem gerekti, annemin de mutfağa... O aralıkta bizimki hoplaya, zıplaya korkmuş bir vaziyette yanıma geldi. ''Anne anne ben burnuma boncuk soktum!'' cümlesini kurduğu dakikadan sonra ben uçtum!

Önce elimle burnunu kontrol ettim. Boncuk falan yoktu. İçine el feneri ile bakmaya çalıştım. Burun deliği hap kadar zaten, boncuktan küçük, görünen birşey yok. Bir yandan ağlıyor bizimki... Anneme seslendim, o paniklerde... Hapşurtacak birşeyler lazım dedim anneme... Her çocuğun bir burna bulduğunu sokma denemesi vardır zira. Ben tüm ev ahalisinin gözünün önünde burnuma kestane sokmuşum! Babaannem tütün koklatıp hapşurtmuş ve çıkmış kestane. E o zaman evde sigara içen babaannem varmış, şimdi hepimiz düşmanız, yok tütüne dair hiçbirşey! Ne o hapşurtan şey diye düşünürken annem kırmızı biber dedi. Yok o olmaz, nesi hapşurtacak onun derken, annem eline karabiber sürmüş geliverdi yanımıza, değdirdik bizimkinin burnuna... Yanıyor yanıyor diye çemkirmeye başladı bu sefer... Ardından bir hapşuuuuu... Boncuk falan yok! Bir yandan acıyor boncuk içeride diyor, bir yandan yanıyor... Aklımı kaçırmak üzere iken, bir hapşuuuu daha! Pembe bir boncuk mendile uçuverdi. ''Çıktı!'' dedi bizimki. ''Oh!'' dedi annem. Ben tuş vaziyette yerde! Boncuklar bilinmeyen bir süre için tedavülden kalktı...

Oyuncak güzel, başında durup, birlikte yaptığınız sürece gerçekten parmakları çalıştırıyor. Tavsiye edilir. Ama siz siz olun başından ayrılmayın! Benim oyuncağa dair ilk tepkilerimden birisi idi ağzına, burnuna, kulağına sokmaya kalkmasın bunu diye düşündüm. Aklıma gelen de başıma geldi.
Bu tarz oyuncakların hepsi için, aman DIKKAT!