Sincabın Götürdüğü Yer

Yazı olarak, ne yazsam diye düşünüp fotoğrafları karıştırırken, bazılarının isimlendirilmediklerini farkettim. Yıl, ay, gün, fotoğraf numarası, çekildiği yer şeklinde bir adlandırmamız vardı eskiden. Ama sırala deyince sorun çıkarttığını farkedip sadece sayısal verileri tutmaya, isim yazmamaya başlamıştım. Dosya adında topluyordum onları da. Ama bazı yerler vardı ki, onları dosya adı olarak da oturtamadım. Adreslerini ararken sevgili tonton sincabımı gördüm ve çekildiği yere, Londra'da çalışırken, güneşli, yağmursuz bir öğlen arasında, yemeğe çıktığımızda(İngiltere'de şirketler yemek vermezler, siz ya evden götürürsünüz ya dışarıda yersiniz ya da şirket bir firma ile anlaşır-kampüs ve enstitüler bunu uyguluyor, o da şehirden uzaklarsa-bir alanı kiraya verir, siz de paşa paşa paranızı ödeyip yemeğinizi yersiniz) mezarlıkta karşılaşmış, yemeğini paylaşan insanların sayesinde bir iki poz yakalamıştık. İşte o mezarlığın bulunduğu yerin adı nedir diye GoogleMaps'e girmiştim, büyüt derken, tesadüfen bir baktım sokaklarda canlı canlı dolaşıyorum! Muhteşem!

Her sabah Cambridge'den, Liverpool Street istasyonuna gelişim, sabahları promosyon ürün dağıtanların arasından hızlı hızlı yürüyüşüm, bazen konserve bir çorba, bazen bez bir çanta içerisinde reklam broşürlerinin elime tutuşturuluşu, insanların karınca gibi hızla akıp gitmeleri, Pret A Manger'in önünden her geçişimde Blueberry Muffin'ini çok sevip benim yerime de ye bir tane diyen Sedef ablamın kulaklarını çınlatışım, Marks and Spencer'dan, şirketin muhasebecisinin aldığı acayip sütümsülere nispet, organik sütümü alışım, Gap'in vitrinine şöyle gözucu ile bir bakışım,

Daha Büyük Görüntüle

binanın tepesindeki heykele içimden el sallayışım, çiçeklere, ağaçlara, büyülenmiş gibi bakışım, ani fırlayan arabalara, yoğun trafiğe takılmadan rahatça karşıdan karşıya geçişim, iş ve ev arasında rahat yürüyebilmek, vasıtaya binebilmek için takım elbiselerinin altına spor ayakkabı giyen hanım ve beylere gülümseyişim(çok komik duruyor kesinlikle, muhteşem formal bir kıyafet ve altında spor ayakkabı! İş yerinde değiştirip gene yürüyüş sırasında spor ayakkabıya dönüyorlar), bisikletinin pedalına asılanlara ha gayret deyişim, her sabah rutin karşılaştığım insanların bana, benim onlara selam verişim, tarihi binalara hayran hayran bakışım... Hepsi tek tek gözümün önüne geldiler. Gelmekle kalmadılar Googlemaps ile birlikte yeniden o yolu yürüdüm. Şirkete sabah ilk ayak basan genelde ben oluyordum. Bu da patronumu şaşırtıyordu. Kahvesine benim aldığım sütten katıp, muhasebeciye gıyabında söylenirken, en uzaktan gelen ilk geliyor, en yakındaki en son deyip duruyordu. Hep öyle olmaz mı? O geç kalmasın diye motosikleti ile gelirken, eşi son model kocaman arabasıyla trafiğe söylene söylene işe varıyordu. Birisi Hacney'de doğup büyümüş bir sokak çocuğu, diğeri hanım hanımcık, sosyetik bir İngiliz kızı idi. Birisinin üstündekileri görseniz eline üç beş kuruş tutuşturursunuz, diğeri ise podyumdan fırlamış manken sanırsınız...Bu uyumsuz uyuma şaşardım hep...

Dönüş yolunda, bu sefer ben de hızlanırdım. Treni kaçırmamak ve oturmayı başarmak gerekli idi. Gece tek başına Londra'da kalmak da vardı ucunda, kalmak birşey değilde, önceden rezervasyon yaptırmayınca hiçbir otel kabul etmeyeceği gibi, maaşı kediye yüklemek de vardı ucunda. Zaten yarısı trene gidiyordu, kalanın yarısı da yemeğe... 

Bu sefer aynı dükkanlar, aynı doğrultuda ücretsiz gazete dağıtanlar elime çeşit çeşit gazete tutuştururlardı. Şehirde kalanlar publarda buluşup sohbet ederlerdi. İngiliz publarının sadece içki içilen yerler olmadığını, aynı zamanda birer lokanta da olduklarını söylememe bilmem gerek var mı? Işıltılı kocaman şehirden, kalabalık yüzünden peronunu güç bela öğrendiğim trenime binip Cambridge'e doğru yola koyulduğumda, okumak için işyerinden aldığım bir dosya ya da gazetelerim olurdu, varıncaya kadar da nefes almadan onları bitirirdim. Kendi minik, yeşil şehrime vardığımda ise herkes evine çekilmiş, sokaklar bomboş olurdu. Terkedilmiş gibi... Issız.. Buz gibi... O beklediğim otobüs bir türlü gelmez, bazen bozulur, bazen seferi kaldırılır, bazen saatlerce bekletirdi. İşte o anlar bisikletle gelseydim keşke derdim ama pedala basacak hal kalmamış olurdu çoğu zaman. Saat 22:00 sıraları eve vasıl olduğumda, goncam yemeğini yemiş, kahvesini yudumluyor olurdu. Eh onun 18:00'de eve vardığını düşünürsek... Yemek bile yemeden kafayı vurup yatmak en güzeli gelirdi ama yorgunluktan uyuyamazdım...

Sabah trende de uyuyamazdım... Ama insanları gözlemlemek çok hoşuma giderdi. Kim hangi istasyondan biniyor, hangi vagonu tercih ediyor, nerede iniyor, ezberlemiştim! İngilizler'in asla yapmayacakları birşey bu herhalde. Ondan başka, sabahları perde kapatma ve evlerin içine bakma adeti olmayan bu memlekette, hangi evlerin ışıkları yanıyor, o evde kimler yaşıyor, hangi şirketler tren yolu üzerinde, kapıları ne zaman açılıyor, bunları da öğrenmiştim... Oyuncak müzesi görünüyordu iki istasyon arasında Londra'ya yaklaştığımızda. Birgün diyordum, buraya gelmeli... Başka bir tekstil firması vardı gene tren yoluna yakın o Oyuncak Müzesinden sonra, bu işten ayrılırsam, o firmaya müracat edebilirim diye geçiyordu içimden... Sonra yok yok istasyona uzak ve kötü bir mahalleye benziyor oraları olmaz diyordum...

Sonra gene en başa dönüp o yolda yürüyordum... Liverpool Street istasyonu ve şirket arasındaki.

Öğle tatillerini sever olmuştum. Civarda makarna ve benzeri ev yemekleri yiyebileceğimiz bir Türk lokantası bulmuştuk, yakında bir kebapçı. Oralara gidince Türkçe konuşmak en büyük lüksümdü. Arada ikram ettikleri bir çay kırk yıllık dost hediyesi gibiydi. Bazen minik pazarlara denk geliyorduk dönüş yolu üzerinde. Bazen de yıkılan bir binanın boş alanına kurulmuş bir parka, soluklanmak için. Ama en güzeli tek başıma, şu kadar dakikada şuraya gideceğim işte, ya bir daha fırsatım olmazsa diye kaçtığım o binaların fotoğrafını çektiğim günkü öğle tatilimdi. Hakikaten de ne 30 St Mary Axe'ı(The Gherkin) ne de Llyod's Binasını u bir daha göremedim!

Oxford Street'teki Arcadia Group(Top Shop, Top Men gibi markaların üreticisi) binasındaki Fit Session'lara(canlı mankenler üzerinde tekstil ürününün numunelerinin nasıl durduğuna bakılıp, yapılacak düzeltmelerin, değişikliklerin üreticiye gösterilmesi diyebiliriz özetle) , tasarımcıların uçuk kıyafetleri ile önümden süzüldükleri bekleme salonuna, mayodan, şapkaya, hamile kıyafetlerine numunelerin uçuştuğu o bankoya bir daha gidemedim.

Güzel miydi, güzeldi. Yorucu muydu? Yorucu idi. Ama sevince hisseliyor muydu? Hissedilmiyor, hissedilse de gam yenmiyordu. Şimdilerde özleniyor mu? Zaman zaman dalıp gidip hatırlamak hoşuma gitse de(şu anda yazılı yaptığım gibi) yanımda öyle güzel bir Uğur Böcüğü var ki, onunla olmak dünyalara bedel! Ülkemde olmak ise paha biçilmez!

Not: Sincabı sevenler için buyrun bir de buraya bakın diyorum. Oradakileri daha çok seveceksiniz.