Sansüre HAYIR

80'li yıllarda babam gazeteci ve haber merkezi müdürü idi. O dönemde ne olur, ne biter bizim evde de bilinirdi. İkinci haber merkezi sanki bizim evdi. Acil birşey olduğunda koşa koşa işe gider, elinde telsiz gezerdi. O dönem cep telefonlarının hayali bile zordu çünkü, ancak telefon ve telsiz ile haberleşilebilirdi. Fax cihazı, telex denilen yazılı şerit okuyucuları görmek bile çok ama çok büyük nimet idi. Ben görebildiğim için kendimi ayrıcalıklı sayardım.

O dönemin medya patronları da, bugünkülerle kıyaslayınca dürüst, doğru insanlardı. Pek kolay kolay herkese de pabuç bırakmazlardı. Neyse savundukları, sonuna dek arkasındaydılar. Canları pahasına olsa bile. Belki bunu çalışanlarının doğru, dürüst, kendilerine bağlı insanlar olmasına borçluydular, belki de helal süt emmişliklerine bilemiyorum. Yalnız şunu biliyorum, bugün o çok eleştirilen Sıkı Yönetim'in, Sıkı Yönetim olduğu dönemlerde bile daha özgür, daha bilinçli, daha dürüst yayımcılık anlayışı vardı.

Sonra bir Özal furyası çıktı, onunla birlikte, desteklediği ismi lazım değil bir gazete başka bir ilden İstanbul'a taşındı. Onunla birlikte Basın sektöründe hiç duyulmamış, hiç görülmemiş iğrençlikler dönemi de başladı. Onunla birlikte karalamalar, kampanyalar, asilikler, sınır tanımazlıkları öğrendi ülkem. Bu bahsettiğim gazete, ilk kurşunu kendi meslek kuruluşuna, cemiyetine attı. Emekli gazetecilerin, maaşları ile bellerini doğrultamayan gazetecilerin umut kaynağı olan, bağlı bulundukları ilin Gazeteciler Cemiyeti tarafından bastırılıp, Bayram'da çalışan gazetecilere ek ücret verdiği, Bayram Gazetesini, varolan yasal haklara rağmen yok etti. Bize ne, bizim de gazetemiz var, kurala uymayız ve basacağız dediler. Alkışlayanlar da oldu, üzülenler de, ah edenler de. Ama sonra ah alanlar yok olmaya mahkum kaldılar. O yöneticiler bir bir basın sektöründen gittiler. Pislikleri, yaptıkları geriye sonradan mantar gibi türeyen benzerlerine misal ve miras kaldı. Zamanında en özverili çalışan gazeteciler de mesleklerine, bu tarz çalışan işverenlere küsüp teker teker köşelerine çekilmeye başladılar. Nezih Demirkent gibi, duayenler tek tek o küsen gazetecileri saklandıkları köşelerinden çıkartıp mücadele ettiler ama onlara da çok yaşam hakkı tanınmadı. Onlardan geriye sadece onları hatırlayanlar ve güzel hatıralar kaldı.

Bu arada bizler de uzunca bir süre, farklı gazeteleri, farklı televizyon kanallarını okuyup, haberin doğrusunu yakalayabildik. Üç farklı ya da iki farklı görüşte olandan oku, haberin doğrusunu bul formülüyle de bugüne geldik. Geldik gelmesine de, takıldık kaldık. Artık öyle bir tek yönlülük, öyle bir dokunulmazlık, dokunulursa caydırıcı önlemler var ki, Padişah dönemi bile günümüz döneminin yanında hiç kalır. Ben bile bu satırları yazarken, acaba tutuklanır mıyım, olmadık bir damgayı boşu boşuna yer miyim, olmadık kasetlerim montaj yoluyla ortalıkta dolaşır mı, evimde bana ait olmayan yasa dışı birşey çıkar mı ya da çantama olmadık birileri tarafından olmadık birşey konulur mu endişesi bile taşımaya başladım. Ah telefonları da unutmayalım elbet, tık dese hat, hımm acaba mı diye şakalaşır olduk, her şakada bir gerçek payı vardır diye düşünerek... Erken öten horozu keserler deyimi kulaklarımda çınlar oldu.

Televizyon seyretmez, gazete okumaz oldum. Yeni medya kaynağım arkadaşlarım ve onların süzgecinden geçenler olmaya başladı. İki ya da üç gazete oku, ona göre karar ver formülüm, iki ya da üç arkadaşım ne tepki vermiş, ona bak ve daha az sinirlen şekline dönüştü. Habere ve haber merkezlerinin eline doğmuş ben, haberden nefret eder oldum.

Ancak evde televizyon seyreden birisi var, Annem! Eski alışkanlıklarından vazgeçirmek zor 70'li yıllarını yaşayanları...

Geçenlerde, kanal değiştirirken, bir kanalda ne oluyor diye durdurdum onu. Evin böcüğü de uyuyordu o sırada ama saat onun uyku saati değildi, sadece yorgunluktan o günlük uykuya yenik düşmüştü. Yani yanımızda olması gayet olası bir saat! Neyse durduğumuz kanalda, böyle bir görüntünün var olacağını hiç ummadığım bir kanalda, dansöz! Ama nasıl bir dansöz... Kıyafeti, dansı... Karşısındaki beyi oyuna getirmeye çalışıyormuş anladığım kadarıyla... Dizi, yabancı kaynaklı. Ağzım bir karış açık, şaşkın seyrederken, mazbut bir aile çıktı ardından gelen sahnede. O ailenin oğlunun önünde dans ediyormuş dansöz herhalde! Aile kapalı, kendi halinde, kendi içerisinde mutlu... Ailenin de bir kızı var... Misafir gelen küçük kızla aralarında geçen konuşma:

- Haydi gel dışarı çıkalım.
- Olmaz!
- Neden?
- Biliyorsun ben başımı örtmeden dışarı çıkmama izin vermiyorlar.
- Sen de örtüver, ne olacak ki!
- Ölsem de örtmem.
- Ne var yani, ben şimdiden sabırsızlanıyorum ve bana çok güzel örtüler hediye ediliyor, hele içlerinde altın sırmalı bir tane var ki, ona bayılıyorum ve takmak için ölüyorum. Şimdiden ayna karşısında deniyorum. Çok güzel çok...
- Tamam da ben istemiyorum...
........

Konuşma böyle sürüp giderken böcük uyandı, ben bu ne pehriz bu ne lahana turşusu diyerek televizyonun karşısından kalktım.

Şimdi hani bizim böcüklerimizi koruyacaklar ya, internette nereye girip çıktığımızın çetelesi tutulup da girilmesini ''kendilerinin istemediği'' sitelere girişler engellenecek ya...

Peki diğerleri ne olacak? Haydi oldu diyelim(Allah korusun!) hep tek tip görüş ne olacak? Sosyalistlik mi bu(hani hep kendi dediklerini sunarlar ya), faşitlik mi? Hem bu sansür neden bu sadece internet için?

Ben, ne o dansözü birisinin duyguları ile oynarken olmadık vaziyette açık saçık karşımda görmek istiyorum, ne de kızımın dini seçimlerini televizyondan öğrenmesini, yapmasını! Seçimlerini, kendi aile ilkelerimiz doğrultusunda yapmasını istiyorum. Başörtüsünü televizyon kanalındaki kız söylemez, söyleyemez ona. Söylememeli. Allah'a giden yolu ilk bizden duymalı. Hayata dair temel bilgileri bizden almalı, dünyadaki tüm dinleri tanımalı ve kararlar kendi kararı olmalı, beyni yıkanmamalı.

Biz temellerimizi ne kadar sağlam atarsak, o kadar doğru insan olacağına inanıyoruz ve ister internette, ister hayatta ona ne öğreteceğimizi de başkalarının bize öğretmesini, o sınırları çizmesini istemiyoruz.

Çağımızın teknolojik varlıklarını da kullanmayı biliyoruz. Çok şükür cahil de, salak da değiliz.

Bilgisayara girdiği zaman, kendisine ait bir hesabı var böcüğümüzün. Orada yapabileceği şeyler belli, biz onu korumayı biliyoruz yani, başkasına ihtiyacımız yok! Daha iki yaşında ama benden iyi biliyor hangi dosyayı açacağını, hangisinde kendisi ile ilgili şeyler olduğunu. Oturup fotoğraflarına bakabiliyor ya da filmler seyredebiliyor. Bu kadar bilgisayarın içinde olmasını da istemiyoruz zaten, koşmalı, oynamalı, kuş sesini dinlemeli, çiçekleri tanımalı, hayvanları sevmeli, bunu her yaşta yapmalı üstelik. Bilgisayardan uzak tutmak için de çözümlerimiz var kendi içimizde, ona da gelip bakacaklar mı? Çocuğum kaç saat neyin başında, kaç kedi kovaladı, kaç sokak köpeğini uygunsuz halde gördü, onu belirleyip,  ölçecekler mi? Kızıma ait kaç e-posta adresi, web sitesi, sosyal medya hesabı var soracaklar mı? Böyle mi gidecek, sürecek bu işler?

Başka ülkelerde de denetimler var, ama böyle sadece bireye sınırlama getirilerek mi yapılıyor? Sansür mü konuyor? Sorunu çözme odaklı olacağı yerde, bireye mi yükleniyorlar? Kanunları, varolana göre koyuyorlar, hayali olarak varolacağını düşündüklerine göre değil!

Ben duvarlarla, tellerle, korkularla, tehditlerle çevrili bir hayat istemiyorum ne kendimiz için, ne de çocuğum için. Hani daha önce de demiştim ya, çocuğumu kendi kendime yetiştirme hakkım var benim!

Adında ''Cumhuriyet'' geçen ülkenin ''Cumhur'' 'unun her bir ferdinin sözünün dinlendiği, sen de kimsin denmediği, halkını Atatürk gibi en gencinden, en yaşlısına fark gözetmeden, din, dil, ırk ayrımı gözetmeden dinleyen yöneticilerin varolduğu bir ülkede yaşamak istiyorum. Dinimi yorumlayanın değil, onu bana gönderenin kitabından öğrenmek istiyorum. Öyle ki, ben yadellerde hergün bu ülkenin varlığını haykırdım ve döndüm ülkeme. Çocuğumun yarın bana neden anne, niye bunu yaptın anne demesi yerine, iyi ki buradayız ve ben çok mutluyum demesini istiyorum.

Ben özgürce yaşama hakkımı kullanmak istiyorum ve SANSÜR İSTEMİYORUM!

Lütfen duyun benim ve milyonların sesini...

Ek 1: Buyrun bu yazıyı okuyun. Üstelik daha şimdiden bunlar olurken, kanun yürürlüğe girdikten sonrasını düşünmek bile istemiyorum! Ben, belki bak bu çok kötü evladım, hatta iğrenç, uyuşturucu insanı bu hale getiriyor demek için o siteden birşey göstereceğim ve bir daha asla girip bakmayacağım, kime ne? Tuvalet kağıdında mantar yetiştirmeye dair bir yazım vardı, sadece bir canlı yetiştirme adına, bilim adına ne yapılabiliri göstermek için yayımladığım. Bol bol sihirli mantar arayanlar okuyordu, eşim de takılıyordu, başına bela olacak bu yazı diye, şimdi bela olamaz, nasılsa bu mantıkla sansürlenecek!