Bahar Güzellikleri

İnsan hayatına farkında olmadan şekil veriyoruz, küçümeninkine, Uğur Böcüğümünkine... Bazen ne yaptığımızı gayet iyi biliyoruz, bazense farkında olmadan hayatında kalıcı değişimlere sebep oluyoruz. Anlıyoruz ki, o da bizim sevdiklerimizi sevmeyi öğreniyor, yaptıklarımızı yapmayı öğreniyor. O sebeple doğruları, doğru olduğuna inandıklarımızı ona öğretmemiz bizim için çok önemli.

Geçtiğimiz Pazartesi günü, havanın güzel olmasını fırsat bilerek, böcükle, çevremizi tanıyalım, doğayı keşfedelim turuna çıktık. Şanslıyız ki, İstanbul'da doğa ile içiçe yaşabileceğimiz bir yerde oturuyoruz. Ağaçlar, kuşlar, bitkiler... Çoğu İstanbul çocuğunun yakından göremeyeceği şeyleri bizim böcük her sokağa çıkışta görüyor. Kediler çok yakına gelmedikleri sürece yakın dostumuz mesela. Geziye onlara el sallamakla başlıyoruz. Pisi pisi dersek, 30 tanesi başımıza toplanacak biliyoruz. Kedi nüfusu oldukça kabarık bizim sitede. Hatta öyle ki, teyzenin birisi birinci katlardan birini sadece kedileri için tutmuş. Kediler için camlar açık yaz, kış... Teyze nerede yaşar, nasıl yaşar onların arasında bilinmez. Eşya yok görünürde ama orada yaşıyorlar birlikte, yaşlı, hasta ama kedilere hizmette sınır tanımıyor. Nasıl bir hayattır bu çözemedim. Ben de çok severim ama bu kadarı aşırı, hatta psikolojik düzeyde incelemeyi gerektirecek kadar aşırı. Onun yüzünden kediler bizim balkonu da mesken tuttu. Soğusun diye yemek falan koyamaz olduk. Kedi idrarı var mı diye korkarak balkona çıkar olduk. Bahçeden buram buram koku geliyor çünkü... Ne kendisi ne de ev sahibi laftan anlamıyor. Bakalım ne olacak durum. Hal böyle iken balkona gelen kedileri haber vermek de bizim küçümen böcüğün işi. O yüzden iyi tanıyoruz Maaaavları. İşte onlara el sallayarak çıktık yola. İlk karşımıza çıkanlar bu güzelliklerdi. Çiğdem ailesinden geldiğini düşünüyorum ama tam adını bilemiyorum. Benim çocukluğumun çiçeklerinden değil, nasıl olmuşsa sonradan bizim buralara düşmüş yolu!

İşte bu tam benim çocukluğumdan, bizdeki adı ile Mine çiçeği, nâm-ı diğer Veronica Persica. ZTBB'de de bol miktarda vardı. Hatta yapraklarından ne olduğunu çözememiştim, bu fotoğraftan sonra çözdüm. Bu bitki tanıma işi de zorlu ama zevkli imiş.

Mine çiçeklerini, çocukken topladığım zaman uzunca dayanacak zannederdim. Minik sepetimle eve taşıdığımda bir bakardım ki, çiçekleri yok oluvermiş. O kadar dayanıksızlar ki, hiç vazoda görmek kısmet olmadı ve taaaa o zamanlardan anladım, öğrendim ki, bazı şeyleri hiç ellememek lazım, onlar doğada güzel. Şimdi de böcüğe çiçekleri kopartmamayı, yapraklarını okşamayı ve koklamayı öğretiyoruz.

Zaten herşey eve aldığımız sümbül ile başlamıştı. Bizimki yaklaşık 1 yaşlarında idi. O kadar yoktu bile hatta. Ellemesin diye yüksek bir yere koyduğumuz sümbülü merak ediyordu. Aldık, koklattık. Çok hoşuna gitti. Hem de koklamayı öğrendi. Ellemek istedi, dedik ellenmez, kopar, yazık, uzaktan sevmek ve koklamak lazım. Bu oldu! O günden sonra bizimki çiçek delisi oldu başımıza. Bulduğu her çiçeği de koklar oldu. O zaman da her çiçek kokmaz, sen dene ama güzel kokanları biz de sana söyleriz dedik. Şimdi ne zaman sokakta çiçek görse, yanına gidip kokluyor. Burada gördüklerinizin hepsi bu koklama faslından nasibini aldı. Biz de çok seviniyoruz. Talan eden, üzerinde zıplayan değil, onları seven, koruyan, koklayan bir böcüğümüz var diye.

Hemen aklınıza seviyor, sevmiyor diye taç yapraklarını kopartmak geliyor değil mi? Gelmesin... Size bu öğretilmiş. Düşünün öğretilmeseydi dener miydiniz böyle birşeyi? Kıyar mıydınız bu güzelliğe?

Böylece senenin ilk lalesiyle de tanıştık. Böcük buldu. Anne bak diyerek! Kokladı, sonra döndü, lale di mi dedi. Artık çiçeklerin adlarını da biliyor yani. Tanıyor kitaplardan. 2 yaşında ama bir ömür boyu laleye gerçek değerini veremeyen, onu tanımayanlardan daha çok seviyor laleyi.

İlk göz ağrımız sümbülümüz. Onu koklarken hele nasıl keyiflendi...

Bunun yanında yol boyunca korktuklarımız da vardı. Peşimize takılan kediyi hiç sevmedi mesela, ondan çok rahatsız oldu. Onun boyuna indiğimde, korkulacak birşey yok demek için, anladım sebebini. Bizim için aslan, kaplan hangi boyda ise, kedi de onun için aynı boyda idi. Geçen seneden yavru bir kedinin üzerine atladığını da hala hatırlıyor ve elbet başımın püsküllüsü Calliou'nun da bunda katkısı var. Son seyrettiği bölümde evin kedisi yatağın altına saklanıyor ve uyumak üzere olan Calliou'yu korkutuyordu!

Haydi kediyi anladım... Köpek dışkısından korkmak niye acep! Üzerinde uçan sinek mi korkuttu seni dedim. Eh biraz ondan ürkmüşlüğü de vardı... Ama esas sebep bu değil anladığım. Birkaç tane daha görelim anlarız altında yatanı.

Üzerinde minik minik kırmızı meyvecikler olan bir ağacı gördüğünde kiraz diye tutturdu. Yok kiraz değil, bu mamalar insanlar için değil, kuşlar için desem de bir süre direndi. Sonra civarda kuşları görüp seslerini duyunca ikna oldu. Yol boyu, o kiraz değil, kuşların maması diye tekrarladı. Kayıtlara bu yöntemle geçiriyor demek ki...

Sonra da arkadaşına oynamaya gittik. Ama çok yorulmuş, uyuyakaldı. Arkadaşı da uyuyakaldı. Böylece annelere dinlenmek için fırsat çıkmış oldu.

Ne kadar minik, saf, tatlı bir dünyası var bu çocuk milletinin. Biz de bir zamanlar öyle idik, sonra ne oldu?

Eski şirket danışmanımız ''Hayat, yediğin kazıkların bileşkesidir!'' derdi. Çok ama çok haklı. Kulaklarınız çınlasın Mehmet bey!