Biz Biz Olalım, Bunları Yapmayalım



Atatürk Arboretum'una gittik. Bayramdan önceki haftaydı. Merak edenler için tüm detayları ile gezimiz burada.  Küçümen, rahatça doğa ile tanışsın istedik. Oyun parklarındaki çer çöpten, pislikten, cam kırıklarından uzak kalsın diye düşündük. Evet hepsi bu durumda değil ama birini görünce diğerlerinden huylanan anne rolü kaldı üzerime bu günlerde. Amacım kötülemek ve hepsini bu şekliyle itham etmek değil. Önemli olan kimin orayı o hale getirdiği. Bir iki kişinin acısını herkesin çektiğini vurgulamak.

Öyle rastgele bir ormanlık alana da gitmeyelim dedik. Daha önceki bir tecrübemizde içki alemi yapan, ilkel insanlar kolonisi ile karşılaşıp, doğa keyfimizi yarıda, hatta başında kesip eve dönmüşlüğümüz de vardı. O yüzden daha bilimsel çalışmalara açık, daha herkesin içeri elini kolunu sallayarak girmesine izin verilmeyen, doğru düzgün bir yer olsun dedik. Dünyanın yolunu teptik ve aradığımızı bulduk derken bakın işte fotoğraflardaki bu manzaralar da gözümüzden kaçmadı ne yazık ki! Dünyalar güzeli diğerlerinin yanında bunlar arada eriyip gidiyor ama gene de yapılmamalı.

Ben gezerken, bir yaprağı bile alıp eve götürmeye kıyamazken, siz neden bunları buraya atarsınız ey insanoğlu diye haykırmak geldi içimden. Piknik yapmak yasak olduğu halde, elindeki yiyeceklere, yumulup, sonra poşetini, çerini çöpünü atmaya çalışan insanlar da gördük. Üstelik çoğu yerde çöp sepetleri olduğu halde. Çok mu zor o elindekini azıcık taşımak, sonra çöpe atmak diyecek kadar yakın denk gelmedik çok sükür ki. Sonra başıma ne gelir bilinmez, ruh hastalıkları katlanarak artıyor zira. Yolda, trafikte, çarşıda, pazarda örnekleri çok. İngiltere'dekiler sinsi çalışırlardı, hergün haberlerini duyar, tırsardık. Bahçesine öldürüp öldürüp gömdüğü insanların kemiklerini bulmuşlardı bir canavarın, televizyonda onun haberleri vardı bir dönem kanal kanal tüylerimi ürpertirdi. Hele komşuları hiç zararını görmedik, çok severdik dedikçe...

Bizde herşeyde olduğu gibi adam öldürmek de aleni! Kızıyor, hop tamam, iş bitiyor. Her türlüsünden Allah korusun hepimizi. O yüzden gidilen yerler dikkat istiyor. Karşılaşılacak insan türü aman dedirtiyor.

Bu insan türü de fırlatıp atmamış, anı bırakmış odunların üzerinde!
Dağ taş ev olmuş zaten yurdumda, şehrimde. Atatürk Arboretum'unun civarı bile. Bir dönem, çocukluğumda kocayemişi çiçeği toplamaya gittiğimiz o dağ, orman görünümlü alanlar, şimdi sosyetenin villaları ile yağmalanmış durumdalar zaten. Bırakın bir nefeslik, bir ağaçlık alanımız kalsın. Orayı kirletmeyin bari... Kurt, kuş, börtü, böcek yanında, uzaklardan da gelse azıcık oksijen alalım. Kıymayın doğaya. Sevin, okşayın o güzelim yaprakları, kuru, ölmüşünden bile olsalar. Sarılın koca, ulu ağaç gövdelerine. Dinleyin minik bir kuşun sesini. Börtü, böceğin yaprakların arasından hışırtılı kaçışını. O zaman bulduğunuz huzuru, o yapay, son dönemde moda olan mobilyalarla, kıvırcık halılarla, tutkallı ağaçlarla döşediğiniz o mükemmel evleriniz, uydu kentlere sıkışmış ruhlarınız bulamaz başka hiçbir yerde. Bir deneyin,  ne demek istediğimi anlayacaksınız. Ama denerken de lütfen zarar vermeyin. Yazık doğaya, canlılara...