Büyükada

Nihayet halloldu sorun! Umarım demek belki de daha doğru. Zira belli olmaz sağı solu bu nesnelerin...

Oldukça geç kalmış,bir yazı ile dönmek istedim. Taaa Nisan ayında yazılması gerekirdi bu yazının...

Sevgili Arzu ile yaptığımız ada gezisinden, özlemlerden, Büyükada'nın güzelliklerinden oluşan bir yazı; daha doğrusu bol bol fotoğraf var sizlere. Ama bu fotoğraflar klasik Büyükada fotoğraflarının dışında, benim çocukluğumdan beri gözüme çarpmamış olanlardan oluşacak daha çok. Her seferinde yeni buluşlar yapılır, yeni şeylere rastlanır ya, bu seferki gidişimize özel bu fotoğraflar da. Kimisi özlemleri anlatacak, kimisi daha önceden ben buradayım diyemeyenler olacak. Bu sefer açılışını yakalayamamış olsak da, her gidene Büyükada Evi'nde duraklaması, Çelik Gülersoy'u anması önerilecek.

Yıllardır özlediğim midye tava ile, hem de çıtır çıtır fırından yeni çıkmış ekmeğin arasındaki, midye tava ile yaptık açılışı.

Mimozaların arasında yürümeyi hayal ederken, mor salkımlı güzel yollar, bahçe kapıları bulduk. Anlamış oldum ki, bu sene mimozaları kaçırmışım...

Tırmandığımız tepe yolundan balıkçı motorlarını izledik. Bize zordur oradan çıkmak dediler ama yılmadık, güle oynaya, kedileri severek, kuşları fotoğraf makinalarımızla kovalayarak tırmandık da tırmandık.

Daha önceden çatısını tepelerden görüp de yanına gidemediğim Rum Yetimhanesi'ne vardık. Bina bana büyüleyici geldi. Çünkü Avrupa'nın en büyük, Dünya'nın da ikinci büyük ahşap binasıymış. Otel olarak inşaa edilmiş, Kuleli Askeri Lisesi'ne ev sahipliği yapmış. Daha sonra da yetimhane olarak kullanılmış ama 1960 yılından beri boş ve yıkılmaya bırakılmış haldeymiş. Değerine paha biçilemiyor ama gün be gün de yokoluyor. Olup bitenlerden çok, bu güzelim binanın mimari değeri beni ilgilendiriyor ve üzüyor.

Her çıkışın, bir de inişi vardır deyip, bisiklete binerken yokuş aşağı kendilerini bırakan çılgınların arasından, yavaş yavaş Lunapark diye adlandırılan, yıllardır varolan bölgeye geldik.

Lunapark'ta bizi bu güzel gözlüler ile sayısız fayton karşıladı.

Faytonlara at lazım. Öyle olunca sahipleri de salıvermiş atları, çoğalsınlar, yeni kaynakları olsun diye... Mini mini taylar çok şirindi. Bir de Adalar Belediyesi dışkı kokularına çare bulabilse!

Köşklerden birinin çatı katındaki penceresi. Manzarasının harika olduğuna eminim ama ben zerafetine hayran oldum. O oda, benim olsa, diye geçirdim içimden. Ev, sahibinde kalsın, ama o odadan ben dışarı bakayım, olmaz mı?

Bu bina, ahşap olmadığı için genel yapıyı bozsa da, bahçesi ile renk katmış. Sadeliği hoş geldi gözüme.

Balkonda oturan teyzenin elinde, bir iş vardı. Uzaktan nedir göremedim ama Arzu'ya benim el işlerini alıp teyze ile kahve eşliğinde muhabbet etmek geldi içimden diyebildim.

Bu binanın balkonu da, kahve içimine pek uygun değil mi sizce?

Biz motorla geçmiştik, Büyükada'ya Bostancı'dan. Ama dönüşte, Marmara'nın vefakar dostları ile döndük.

Dönmeden önce de Türkiye Turing Kurumu'nun İskele Cafe'sinde soluklanıp, sayıkladığım kahveyi içebildik. Var mı bundan daha güzel bir keyif?

Marmara'nın vefakar dostlarından sözedilir de, onların satıcılarından sözedilmez mi? Vapur tutmasın diye nane satanlar... Bilumum mutfak malzemesini ucuz fiyatla sattığını iddia edenler... Ekmeğini çıkartmaya çalışan seyyar satıcılar...

Yaşattığın bu güzel gün için tekrar teşekkürler Arzumcuğum...