Doğumgünleri ve Günlük Dostlukları

Oldum olası ''Temmuz'' ayını severim, neden sevmeyeyim ki, yazın ortası, bol güneş, deniz mevsimi, okulların tatil olduğu zaman diyerek liste uzar gider ama en önemlisi benim gibi bir yengeci, yengeç yapan aydır!

Çocukluğumda, çok önemli bir güne hazırlanırmışçasına hazırlıkları günler, haftalar önceden başlardı. Limonata yapılması adettendi. Yaygın değildi soğuk meşrubatlar. Pek yoktu eskiden öyle çeşit çeşit meşrubat, varsa bile kendi yapmadığın birşeyi sunmak adetten değildi belki de. Bir yandan kocaman emaye kovalarda, cam kavanozlarda, limonlar sıkılır, kabukları içine atıp, şekerle birlikte özlenmek üzere bekletilirdi. Diğer yandan vişne likörü ve de vişne suyu için vişneler hazırlanırdı. Dedem ve babaannemin uzmanlık alanı likördü. Annem de limonata için savaş verirdi. Bir gün öncesinden ''Görgülü'' 'ye gidilir, özel pasta siparişi verilirdi. Tuzlular, tatlılar... Ev ahalisini görseniz düğün ya da nişan var zannedersiniz. Ne olacak? Dilek'in doğumgünü! O sabah öpücükle uyandırılır, iyi ki doğdun birtanemiz denir, tek tek babaanne, dede, anne ve baba tarafından şımartılır... Sonra siyah 1935 model Austin'e atlanır, doğru Görgülü yolu tutulur, pasta teslim alınır. Baba kestirme yollardan ve yeni keşiflerden pek hoşlandığından asfalt dökülmemiş yola sapılır ve hoplama, zıplamalar eşliğinde eve dönülürken, pasta arka camdan hoplayarak kucağımıza gelir! Hasar kontrolu yapılır, evde adam edilmek üzere yola devam edilir... Pür neş'e arkadaşlar gelir, nedense anneleri de onlara eşlik ederdi. Sonra biz oynarken, gürültü yapmayın çocuklar sesi yükselir. Dilek içinden sizi neden çağırıyorlar acaba diye düşünürdü... O sırada baba gelir, haydi bakalım kayıt zamanı der, koca iki dönen diskten oluşan teybe kayıt başlardı. Tek tek kuzenlerden, arkadaşlardan günün önemine ait izlenimler alınmadan önce Dilek'e mikrofon verilir ve o ''Bugün 13 Temmuz, benim doğumgünüm, hoşgeldiniz kardeşlerim'' diyerek açılışı yapardı.

Benli Canan da o gün açardı. İlginç bitki idi, ne bir gün öncesi, ne bir gün sonrası, tamı tamına o gün. Yıllarca hiç değişmedi. Yaşça ondan büyüktü ama senelerce çiçeğini ona armağan etti.

Bu keyif kaç sene sürdü hatırlamıyorum. Yazlık evlere kaçış dönemi başlayıncaya kadar, sanırım. Yazlıklara gidilmeye başlanınca, uzaklara gidenler gelemez oldu. Dayday uzaklara taşındı, el sallayıp çağırdığım kuzenler de gelemeyenler arasına katıldı. Ama aile içinde kutlama hiç eksik olmadı. Bazen kuzenlerle buluşuldu. Ayşecik yengesi taaa ki annesi aynı gün vefat edene kadar onu hep aradı.

Canı, birtanesi, babası, hasta yatağında, amansız, o illet hastalıkla mücadele ederken bile onun pastasını düşündü. Elinde telefon artık Görgülü'ye gidilemediği, böyle bir pastane olmadığı için, bu sefer evlere servis yapan Pelit'e pasta siparişi vermeye çalıştı, gücünün son zerrelerini kullanarak.(Bu sahne asla ve asla unutulmayacak!)

Geçen sene kuzen Cevat; ''Evde misin bugün?'' dediğinde neler oluyor anlayamadı. kapıda elinde bir sepet Türkiye'den gönderilmiş çiçekle duran adamı görünce gözlerine inanamadı. Sevincinden zıp zıp zıpladı. Sonra yakınlarından uzak olduğu için oturdu ağladı.

Bu sene mi? Yeni tanıştığı arkadaşları ona sürpriz yapıp pasta aldı. Onlarda kutlandı. Goncası işten eve erken geldi, aldı yemeğe götürdü. Arkadaşları, sevdikleri unutmadı ve aradı. Mesafelere aldırmaksızın telefonlar çaldı durdu. MSN'den mesajlar yağdı.

Ama bütün bunların yanında çok çok özel bir doğumgünü hediyesi aldı. Çooook uzaklardan Amerika'dan, daha yüzünü bile görmediği, sesini bile duymadığı bir dosttan! Doğumgününe tam 1 gün kala, kapıda bir paket belirdi. İçinde de Cirque Du Soleil DVD'leri, CD'leri... Bu o kadar anlamlı, o kadar güzel bir hediye idi ki, sulugöz Dilek gene oturdu ağladı. Sonra da bangır bangır CD'yi dinledi, ardından DVD'leri seyretmeye başladı.

Can dost, sevgili Bezen, çok ama çok teşekkür ediyorum. Yanımda olduğun için, dostluğunu hissettirdiğin için. Hızır gibi yetiştiğin için. Senin gibi bir arkadaşa sahip olmak en büyük hediye!


Eh bu ay doğumgünleri bitmedi. Bir de günlüğünki var! Onu açalı epey oldu. Mart 2005 ama yazamamıştım o dönem. Hem Türkiye'de babamın hastalığı ile olan mücadele, hem de şablon seçimi, nasıl bir düzenleme olması gerektiği... İlla en güzeli bulmaya çalışıyordum. Sonra baktım ki en güzel yok! Ucundan bucağından tutmak lazım. Sevgili hocam İsmail bey; ''Haydi başla artık, sırf e-postalarda fotoğraflar yollayıp anlatma, internet ortamında da paylaş'' dedi... İlk gmail davetiyesi de ondan gelmişti. Ne iyi olmuş o adresi almam... Bilgisayarımızın olmadığı dönemde çöldeki vaha gibi idi. Teşekkürler hocam. Sonra TD yetişti imdada, yorum bırakıp itici kuvvet olmakla kalmadı, elinden gelen bütün yardımı esirgemedi. Goncamı kandırdık sonra, birkaç tane şablon bulup, oylamaya sunduk, minik kuşlu olan kazandı, başladık yazmaya...

Ben dostluklarımızdan, aramızdaki konuşmalardan, paylaştıklarımızdan çok memnunum. Farklı günlerde, farklı sürprizlerle karşılaşmak, sizleri sizin dilinizden dinlemek, okumak çok güzel... Her birinizi ayrı ayrı sanal da olsa tanımak çok güzel. İyi ki varsınız, birlikteliğimizin daim olmasını diliyorum.