Bisiklet Denen Taşıt

Çocukken hepimiz yaz tatillerinin gelişini iple çekmişizdir. Bisikleti olanlar için ayrı bir keyiftir bu tatiller. Benim çocukluğum pek keyifli geçtiği için, bana katmerli keyif oldu hep. Şansım, aynı yaşta arkadaşlarımın olması idi. Aynı okula gittik, anne babalarımız da arkadaşlardı, hatta babalarımız aynı gazetelerde çalışırlardı. Bab-ı Alî döneminde, aynı otobüsle işe gidip gelirlerdi. Akraba ortamından farksızdı yani. Kardeş gibiydik hepimiz. Yaz aylarında da bisikletlerimize atlayıp gezerdik. Arabaların korkusuna, bizim çıkmaz sokaktan dışarı çıkmam yasaklanmıştı benim. Çete halinde kaldırımlarda, yollarda ama illa çıkmaz sokak civarında, cirit atardık. Kimimizin Hüdaverdi'si, kimimizin Polo'su, kimimizin de benim gibi Belde Pinokyo'su vardı. Maviydi benimki, gıcır gıcır, hiç çiziksiz! Yeşim'e kırmızısını almışlardı doğumgününde, biz babasıyla süslemiştik, arkadaşlarla özenip bezenmiştik, sürpriz diye. Gördüğü zaman gözlerindeki parıltı 30'lu yaşlarımızda bile hala gözümün önünde. Benimkini babam taaa Cağaloğlu'ndan taşımıştı trenle. Katlanıyordu da gerçi, neden arabayla gelmedi bilmem, ama tren ve babam getirdi benimkini. Önce kendi öğrendi binmeyi. Askerde tank bile sürdüm, bu iki tekerleğin üzerinde gidemeyecek miyim ben diye, homurdana homurdana. Dedim çocuklar iki yana kırıyorlar direksiyonu, aaa dedi, dengeyi ondan sonra buldu. Başladı kullanmaya. Daha o zamanlar, ben bisikletin yarı boyunda idim. Ancak ayakta kullanabilecek kadar bızdıktım. Bekledim ki, büyüyeyim. Kelebek tekerlekler yaramadı işime, tam vazgeçtiğim sırada farkettim ki ben gidiyorum... Harika bir duygu idi.

Tûba aniden fren yaptığı için, bir de ön frenleri sıktığı için, bisiklet şaha kalkıp üzerinden atmıştı onu. Bacakları çizik içinde kalmıştı. Ben de korktum, hiç freni ellemedim. Giderken ayaklarımı yere sürtüp yavaşlayıp, ''bam!'' diye atlayıp, yakalıyordum bisikleti. Kendime göre özel bir teknik geliştirmiştim yani! Yıllar yılı, fren kullanmaya da alıştım, dikkatli kullanmaya da... Ama hani o çıkmaz sokak yasağı vardı ya, onu aşamadım bir türlü. İnatçı mı inatçı çıktı bizimkiler. Kaçış da yok. Lastikleri indi mi, kim şişirecek? İkinci kattan aşağı kim indirecek? Kızdırmamak lazımdı ev ahalisini de. Çalışmaya başladığımda yeniledim bisikleti, eskisi yazlığa göç etti, sonra da annemin komplolarına kurban gitti. Yenisi ile istediğim gibi gezmeye başlamıştım ki, sokakta bir grup çocuk üzerime saldırıp almak istedi elimden, hızlıca bir manevra yapıp kaçtım ellerinden... Köpeklerdir, şudur budur derken, anladım ki gene en güvenli yer çıkmaz sokakmış ama ben çıkmalıymışım çooook önceden.

(Emmanuel College bisiklet park alanı)

Sonra bu ülkeye gelince, eşim sordu bisiklete binmeyi biliyor musun diye. ''Ohoooo...'' dedim, ''Tereciye tere satıyorsun sen!''. ''Yok ben burada öğrendim de!'' deyince şaşırdım. Çok güzel kullanıyordu çünkü.

Oxford, Cambridge gibi bir üniversite şehrinde yaşıyorsanız, hayatınız bisiklete bağlıdır. En kolay taşıt odur. Hem de doğa dostudur. Yakıt falan harcamazsınız. Bu sebepten pek çok firma tarafından önerilir, hatta çalışanlarına özellikle araba temin edercesine verilir. Park yeri bulma, kocaman paralar ödeme sorunu yoktur.

Eşimin şehirde kullanılabilecek türünden vardı bir tane. Geldiğimin ikinci haftası bana da dağcı olanından aldık. Çok tırmanırım ya! Ben istedim bir de özellikle. Çocukken bisikletin kaldırıma sürtmesinden, nefret ettiğimden herhalde.

Bir trafiğe çıktık ki, aman da aman! Bir kere trafik ters! Ben daha yeni gelmişim, alışamamışım. Sonra her yerde bisiklet yolu yok. Omuz başımda koca otobüs ya da kamyonlar... Ben stres! Yolları bilmediğimden eşim önde, ben arkada. Yok kollarla işaret vermek, yok özel alanda durmak... Bisiklete ilk bindiğimden beri hiç düşmemiş olan ben, bir de çamurları düşsün tekerleklerin diye özel bir alandan geçerken, takıl, düş!


Yok dedim, ben istemem, senin olsun, buyur, tepe tepe kullan. Bacaklarım sağ oldukça yürürüm. Yürüdüm de. Sokak sokak bütün şehri. Arabası olan arkadaşlara yol tarif edince şaşırıyorlardı. Ama ben sokak çıkar mı bilmem, yaya olarak geçebiliyorum diyordum. Takılıyordum.

Eşimin güzelim bisikleti, iş yerinin önünden çalındı. Güvenlik kameralarına, saatin geç olmamasına rağmen. Benimkine kaldı. Ben de yürüdüm...

Gel zaman, git zaman, eh artık benim de olsa mı bir tane şehir bisikleti demeye başladım. Eskisi de mızıkçılık ettiğinden, eşim ikimizin de kullanabileceği yeni bir tane aldı. Daha yeni, birkaç ay oldu, olmadı. Yavaş yavaş ona alışma turlarında idim ki, bu sabah kalktığımızda kendisini bulamadık! Yok! Hem de evin önünde, bisiklet bağlanan özel alanda yok! Dibimizden çalmışlar... Gündüz mü, gece mi bilmiyoruz. Gündüz nakış kursunda idim, eve geldiğimde yağmurdan zor attım kendimi içeri. Farkında değilim. Bütün gece bisikletin bağlı olduğu duvarın, iç tarafında örgü örüyordum. Çıt dese duyardım... Kısmetten çıkmış işte, yok...

Oturduğumuz yer komşunun komşuya gözcülük ettiği bir bölge, ''Neigbourhood Watch Area'' diyorlar burada. Doğrudan karşı komşuya koştum. İki hafta önce onların iki bisikleti birden çalınmış! Birileri buraları dolaşıyor herhalde dedi!

Şehre park edince çalınmasına alışığız, hatta güvenlik kameralarının önünden çalınmasına, nehre atılmalarına, sırf tekerleklerin bırakılmasına... Her türlüsünü gördük, duyduk, televizyonda izledik. Ama bu çok yakınımızda! Dibimizde, gözümüzün önünde! Çok sinir bir durum. Allah korusun, cana birşey gelmesin deyip teselli buluyorum da, hala hazmedemedim bu kadar yakından gidişine. Üstelik yeni yeni alışırken ona ve Pinokyo bisikletim gibi mavi rengine...